Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.

Na 25 jaar dienstverlening

mijn proces van 3 maanden, het dagboek van Carla

Met hem, 25 jaar mijn man, voelde ik me altijd wat ongemakkelijk,
gespannen, alert. Vroeg me ALTIJD af wat hij deed. Ik hield hem altijd in de gaten.
Waarom??

Omdat ik hem altijd wantrouwde. Altijd was er de mogelijkheid dat hijmailde of belde met iemand, of laat was omdat hij iemand zag. Bij vrienden was het minder gezellig met hem erbij. Ik geneerde me soms voor zijn gedrag. Bij mijn familie, bij anderen. Als ik nu alleen ben, met kids vrienden voel ik me veel vrijer. Die ongemakkelijkheid komt ook voort uit zijn houding, zijn staan in de wereld. Hij is bang en heeft een laag zelfbeeld. Leo zegt nu opeens dat hij ziet dat intimiteit boven seks staat, dat voelt als een trap na naar mij toe. Iemand zei; "contactarme man." Hij verandert niet meer, nooit meer. Stel hij kan me trouw zijn. Stel zijn hormonen werken minder ook.

Wat houd ik dan over?? Een onzekere contactarme man. Die geen vrienden
maken kan. Die niet ontspannen met me op reis kan. Die foute cadeaus geeft
omdat hij me niet invoelt. Die de kinderen niet iets leuks kan meegeven
op mens gebied. Die geen hobby's heeft. Die veel weg is.
Die niet te vertrouwen is. Die geen echte liefde kan uiten/geven. Die anderen
niet kan invoelen. Die ver weg staat van zijn eigen gevoel, die niet van
zichzelf houdt. En die dat heel goed kan verbloemen, en dan stink ik er
weer in. Die charmant kan zijn af en toe. Die manipuleert, en kinderachtig
is. Die niet tegen boosheid en emoties van mij kan. Die snel gekrenkt is.

De kinderen kennen je ook niet. Hoe heb ik dit 25 jr kunnen negeren??
Je hebt intuïtief de juiste vrouw gezocht; mij En mijn leven gedeeltelijk verwoest.
Dat van mij kinderen wil ik niet(meer) laten verpesten.
IK GA VOOR MEZELF EN VOOR HEN
Alleen om die geschiedenis met "f" zou ik al moeten scheiden. Ik wist er niets van.
En je loog dat je groen zag. Zo min. Ik kreeg de kans niet om te zien hoe je was en te vertrekken. Veel van je veroveringen, voor zover ik ze ken tenminste zeggen weinig echt persoonlijk contact met je te hebben gehad.
Laatste tip van W; denk zakelijk, denk nu aan jezelf.
Mijn reacties waren onbewust; ik voelde iets, deed weinig, ik had hem lief.
Altijd als hij thuiskwam werd ik blij. Ik haalde hem aan, ik lag met mijn hoofd op zijn schoot. Gaf hem kusjes als hij tussen de middag op de bank sliep. Dat is liefde. Andersom deed hij het al jaren niet. Ik zag dat niet eens, miste het waarschijnlijk wel, maar ik had genoeg voor twee?

Hij bedroog en beloog me bewust, ook bij onze evaluatie van de
relatie;;'we gaan er weer voor samen", ik was goed van vertrouwen en heb
echt mijn naïeve best gedaan). Terwijl je toen gvd een dubbelrol speelde
en mij daarover niets vertelde. Toen niet aan later ook niet. Zoveel was ik/waren
wij/was jij niet waard in jouw ogen? Ik denk dat mijn verwijtende gedrag
tijdens het huwelijk bijdroeg aan zijn vreemdgaan. Maar geen oorzaak, geen
excuus. Hij besliste keer op keer tot deze bewuste daden. Deze
verantwoordelijkheid neemt hij niet. Ik krijg zelfs nog de schuld. "Blame
the victim "heet dat. Hij was fouter. Hij is fout.

Hij was een slapjanus, ten koste van mij. (en zichzelf)
Ik was al bij al veelal gelukkig, al maakt dat idee me nu razend. Dat
geluk kreeg ik niet van Leo, en dat verwachtte ik ook niet meer. Ik schiep
het zelf op een of andere manier. Zonder dat ik het besefte "geluk zit in
jezelf, en niet in een partner" gaat voor mij wel erg op Ik was
gefrustreerd en verwaarloosd.
Maar ik voelde dat niet, want wat ik bezat was voor mij het belangrijkste;
een man van wie ik hield. Onhandig hield, met te weinig intimiteit, met de
angsten en onzekerheden. Maar ik voelde wel liefde, en nog steeds jammer
genoeg. (al wordt dit hard minder naarmate ik inzicht krijg, objectief
naar hem kan kijken) Ik moet me ertegen wapenen. Ik 'koos' blijkbaar.
Onbewust, voor permanente ongerustheid

Alles heeft zijn prijs; ik hield van de liefde die duur bleek.
Jij, jouw grootste fout was dat je niet met één vrouw gelukkig durfde te zijn.
Je lag naast me in bed met je gedachten elders, ik was eenzaam.
Je wilde (te) vaak seks, je zocht je liefde terug?Als ik mijn gal spuw; komt er bij jou meteen rancune, gekwetste eigenliefde.
Je laat het niet toe. Ik blijf bezig. Maar ik word het moe. Het kost ook teveel van me. En, het brengt niets. Geen begrip, geen juiste reacties. Ik dacht dat absolute eerlijkheid belangrijk was in een relatie. Ik kan maar niet mezelf blijven bij jou.

Na 25 jaar dienstverlening ga je bij me weg. Je laat me achter, zonder
wachtgeld, met een gebroken hart. Een gebroken vrouw. Maar ik krabbel wel
weer op, weet alleen nog niet wanneer.
Ik was de enige van al je vrouwen voor wie je niet je best deed. In jouw ogen was ik een lastig kleingeestig schepsel, dat alles (jou)voor zichzelf wilde houden
Was bij mij de ongerustheid een grotere stimulans in mijn leven dan zekerheid??
Ik gedroeg me hard om niet door pijn vermorzeld te worden, dan is namelijk de kracht om te leven weg.
Staat van ongerustheid, altijd. Daardoor was ik blind voor symptomen en toevalligheden. Ik was blind, blind.
Waarom was ik zo.
Waarom is alles nu voorbij??
Omdat er geen weg terug is.

Dus zeg ik nu tegen mezelf; denk vooruit nu. Denk aan jezelf, aan je eigen leven.
Probeer respect te houden. Raar, respect, voel ik vaak niet. Maar dat moet wel. Daarvoor moet je eerst alles los kunnen laten. Een afstandelijkheid proberen te creëren, want loslaten kun je gewoon nog niet. Niet zo je emoties meer etaleren. Zowel de positieve als de negatieve. Hou ze binnen, zoek geen troost meer, geen begrip. Die heeft hij ook niet, het is zinloos en wekt alleen NOG meer woede en NOG meer verlangen op.
Ik ben hardleers, het waren ook 25 jaren.
Die schuif je niet zomaar weg.
Maar een stukje, een stukje ben ik al op weg.

Een vriendinnetje van me zei, toen ik vroeg wat ze nu eigenlijk van hem vond; "wil je het eerlijk weten?? Ik vond hem 3 keer niks".
"Hij keek me zo verlekkerd aan toen ik een keer bij jullie was, was flirterig.
Ik heb er met S. nog om gelachen. Zo'n oude bok. Zeker niet mijn type".
Een ander zei; "Ik vond hem altijd een wat zoekende vreemde
onvolwassen man die te snel intieme gesprekken met een bepaald soort
vrouwen zocht".
Deze gesprekjes doen me goed. Ik zag je door een roze bril, deze meningen van anderen doen me met beide benen op de grond belanden.
Ik moet me nog grotendeels ontdoen van de reflexen en complexen van
een bedrogen echtgenote.
Jaloezie is de schaduwzijde van de liefde, de kwelling van degene die het meest liefheeft.
Echtgenotes zijn het slechtste publiek voor mannen die graag in de smaak vallen.
Belangstelling voor vrouwen wordt veroorzaakt doordat ze naar hem luisteren/ hem bewonderen.

Je kinderen gaan niet ook niet voor alles, Leo.
Je gaat zelf vóór.
Je speelt slachtoffer, neemt geen verantwoording voor je daden.
J. zei; "Hij vlucht".
Hij is onvolwassen., egocentrisch, onzeker, narcistisch.
Een nare combinatie, hij overdekt dit heel goed met intelligentie en charme.
Een bepaald soort vrouwen valt hierop.
Hij zorgde niet goed voor de kinderen.
Hij heeft dat NOOIT toegegeven, hij ZIET niet dat de kinderen onzeker waren
met de situatie en hem nodig hadden.
Hij hult zich nu in stilzwijgen
Dat is een wapen. (hij is ook helemaal niet bezig met mij? Hij zegt dat hij worstelt maar ik zie het niet. Hij kan de krant lezen, ik al maanden niet meer)
Ik moet er boven staan
Ook moet ik respectvol en aardig zijn.
Hij blijft een mens, toch??

Ik gaf jou;
Liefde en trouw
Openheid
Gezeur/verwijten
Kinderen
Seks
Huis etc, leuke vakanties
Nieuwe initiatieven

Jij gaf mij;
Verliefdheid, 1-2 jaar
Seks
Vrolijkheid
afstandelijkheid
Ontrouw
Leugens
Geld

Het contact met vrienden en familie zegt ook iets over hoe je contact kunt maken met een partner/jezelf. Ik heb veel vrienden, jij niet.
VRIJHEID IS NIET DOEN WAARVAN JE HOUDT MAAR HOUDEN VAN WAT JE DOET

Bovenstaande is gen motie van wantrouwen maar realiteitszin.
Je manipuleert en zoekt alles buiten jezelf.
Het feit dat je nu, op je 45e ontdekt dat je vrienden maken kunt.
Dat je open kunt zijn tegen mensen. Dat kan toch niet waar zijn.
Je schuift het zelfs op mij bijna.
Als ik verbaasd zeg dat je NATUURLIJK bij vrienden open kunt zijn, dat dat normaal is en dat ik dat altijd al doe, verwijt je mij het niet gemist te hebben in de relatie. Alsof ik wist dat intimiteit mogelijk was en jij niet en dat het dus aan mij ligt dat het er niet was.

Je legt alles buiten jezelf.
Dat jij je niet veilig voelde bij mij; dat deed je zelf.
Ik ook, ik voelde me jaloers en onzeker bij je; dat voelde ik, deed ik zelf.
Maar liegen, trouw beloven en beschamen, dat is niet voelen of zo dat is hartstikke fout gewoon.
En nog steeds draai je je in allerlei bochten om onder enige meer verantwoordelijkheid uit te komen.
Mijn fout was; bij je blijven.
Mijn fout was; je op een voetstuk plaatsen ergens, je zien als iemand die op den duur wel open zou worden en rekening met me zou houden. Ik wilde je niet zien zoals je werkelijk bent.
Hij heeft niet gevochten voor onze relatie.

Deze laatste avond samen in huis; (Jezus, in 4 maanden alles gebroken)
Ik benoem dat het de laatste avond is.
Ik sla hem plagend met een krant op zijn hoofd.
Ik woel met mijn hand door zijn haren.
Hij zit er wat afstandelijk bij.
O ja, laatste avond.
In de avond zit ik achter mijn pc.
Verzamel vast wat spulletjes voor volgende week.
Als ik klaar ben en naar bed wil is alles donker.
Leo is naar bed;
Hij kwam niet even welterusten zeggen.
Zelfs nu, op het laatst, toont hij geen gevoelens.

Je wilt jezelf goedpraten.
Oneerlijk en onbetrouwbaar was je.
Je praat jezelf goed ten koste van mi.j
HOE KOMT HET DAT IK DIT JARENLANG PIKTE??
Doet geen stapjes naar mij toe.
Is hij zooo ver al verwijderd van me/Heeft die man wel emoties??
Alle contactmomenten die er nu zijn gaan van mij uitAlle kleine lichamelijke aanrakingen gaan van mij uit. Hij doet me mezelf als waardeloos voelen.
Niet eens de moeite nemen om iets te tonen, iets wat dan ook.
Het zegt iets over HEM, niet over mij. HIJ gaat de deur uit. Hij heeft NIETS afgesproken over de zorgverdeling of zo.Waarschijnlijk gaat hij dit wel met de kinderen bespreken

Jij hebt altijd minder dan ik geïnvesteerd in de relatie zowel in praktische zin als in affectieve zin. Zeker de laatste jaren.
Het feit dat ik niets wist van je "uitstapjes" tastte mijn zelfvertrouwen enorm aan.
Door vreemd te gaan, vroeger en nu, heb JIJ de intimiteit tussen ons verknald.
Je wringt je in allerlei bochten door dat weg te sussen en steeds maar te roepen dat ik dat ook deed. Terwijl jij me bedroog zorgde ik voor je troep, je was, je kinderen, de au-pairs (!) en nog veel meer. Als ik het geweten had, had ik dat NOOIT gedaan voor je al die jaren.
Die intimiteit, die we misten, voelen we nu soms een beetje, als we goed praten.
Jij zegt dat je dat prettig vindt omdat je niet meer liegen wilt. Ja, ja; je doet wat zo-zo over de seks met haar, maar ik weel heus wel dat jullie enorm genieten van de seks en dat hoe jij vrijen kan. Dus het is niet leuk als je daar min over doet, niet naar haar, niet naar jezelf en niet naar mij.
(alweer; oneerlijk)

Ik voel me er slecht bij omdat ik nog om je geef, en tegelijk verdwijn je snel naar een ander nadat ik dat toon. Voor mij zijn deze gesprekken dan erg naar achteraf.
Het doet pijn. Ik zit hier helemaal alleen met mijn kwetsbaarheid en emoties terwijl jij naar die ander vliegt, je al verheugend in de auto.Jij wilt normaal eerlijk contact voor jezelf en de kinderen. Ik wil verder met mijn eigen leven. Ik merk, dat mijn blije onafhankelijke avontuurlijke ik vlakbij zit. Daar wil ik mee verder. Jij had daarbij kunnen zijn, maar je kiest niet meer voor me. Als je niet die ander had, zou ik je dat ook meer willen laten zien. Nu echter niet, het doet me teveel pijn.Ik was in het huwelijk afstandelijk en vijandig, nu voel ik me opener, ook verdrietig en ik geef om je. Juist daarom wil ik je (helemaal) loslaten. Dus, samen praten wil ik niet.
Ook zeg je; voor de kinderen moeten we normaal met elkaar omgaan.Ik kan het denk ik nog net opbrengen om beleefd en normaal vriendelijk met je om te gaan.
Maar niet persoonlijk, dat wil ik niet meer. Jij hebt je gezin stukgemaakt met je keuzes. Ik wil niet het contact met je in stand houden onder het mom van samen ouders zijn. Ik moet je kwijt uit mijn leven.

Verdrietig, en in eerste instantie alleen, maar trots en met opgeheven hoofd.
Niet meer als slachtoffer. Dat je nu zegt alleen te gaan wonen is halfslachtig.
Het lijkt netjes en verstandig tov de buitenwereld en jezelf. Maar het stelt niets voor.
Je durft niet echt alleen te zijn en hebt haar nodig. Je bent afhankelijk en dat bepaalt ook je keuze nu voor haar. Ook tegen de kinderen zei je; je hebt haar nodig.
Ik merk dat ik steeds weer en steeds weer probeer JOU te vatten, te begrijpen en te volgen.Dat ik steeds bezig ben met stel dat...En zo enorm naar je verlang.
Het was een boze droom, we komen er gelouterd uit en zij is foetsie, je hield al die tijd eigenlijk van MIJ en we leven nog lang en gelukkig.... sprookje.

In plaats hiervan moet ik zeggen;
HIJ HOUDT NIET MEER VAN MIJ
HIJ HOOPT OP EEN NIEUWE PARTNER EN WIL NU LEREN OM HET STRAKS BETER TE DOEN.
HIJ WIL NU MIJ GEBRUIKEN VOOR ZIJN LEERPROCES EN OOK ONDER HET MOM VAN BETERE OUDERS ZIJN SAMEN MAAR WE HOEVEN GEEN VRIENDEN TE WORDEN ALS IK DAT NIET KAN NU

We kunnen pas goede vrienden worden als we allebei een nieuwe liefde hebben.
Je zegt nu; toen je lief was voelde ik veel voor je.
Je zegt nu; ik kies voor haar.
Je zegt; ik hield bijna weer van je toen je wilde scheiden.
Jezus; 'bijna', ook zoiets.
Het is ja of nee. Dat gedraai altijd. Ik moet het opgeven met je, ik moet verder.
Alle leugens etc het is me teveel.Je kon je boosheid en zijn liefde niet uiten.
Je was afhankelijk en heel onzeker.

Je had op jouw leeftijd toch best kunnen weten dat slippertjes (het waren geen slippertjes, je zocht het op) niet konden voor mij, en dat liegen slecht was. Wat zoek ik eigenlijk in een partner?? Je moet voor elkaar gaan. Jij ging niet voor mij, ik wel voor jou maar niet voor mezelf en ik was vervelend, toch ging ik en ga ik wel voor je.
Ook met je getwijfel liet je zien niet voor me te kunnen gaan, nu ook niet.
Nu wil je vriendjes zijn, jij laat al jaren los, je hebt niet geknokt voor de relatie.
Ik heb meer gegeven dan jij in ons huwelijk daarom is het voor mij moeilijker om los te laten dan voor jou. Ik heb je gedrag bijna 'goedgepraat' dat is vertekening van de realiteit. Niet door ZIJN ogen kijken, niet proberen in zijn huid te kruipen. Dan blijf ik gebonden en afhankelijk. Dan ga ik mezelf teveel kritiek geven.Geen dingen in stand houden bv zijn hulp vragen bij bep. zaken.

Leo zegt steeds; je hebt me gekwetst, ik vertrouwde je niet; als ik me kwetsbaar opstelde dan reageerde je verkeerd, ik durfde niet meer. Dat noemt hij MIJN kant van de zaak. Alles goed en wel; maar WAAROM deed ik dat??
Hijzelf sloeg het fundament stuk, liet het niet groeien.
Hijzelf beloofde trouw en deed anders.
Hijzelf deed geen moeite om actief mijn vertrouwen te herwinnen, ondanks mijn concrete voorstellen in die richting.
(HIJ zei; dat vond ik niet te begrijpen dat je dat vroeg)

En nog, nu, wil hij zijn eigen fouten wegmoffelen ten koste van mij, en ook mooi vriendje spelen om zijn geweten te sussen zeker.
Ik ga zelf verder, en moet hem zo min mogelijk zien gewoon.
Hij leidt een lekker leventje nu, kan gaan en staan waar hij wil, en dan nog n beetje zielig doen zeg. 'show some balls' Leo, zowel in je zwakte als nu, terwijl je alleen
bent.
Je probeert nu jezelf goed te praten door mij als kwetsende vrouw af te schilderen en te benadrukken dat het al in het begin fout ging.
Je hebt zie ik nu, de laatste JAREN weinig gegeven.
Ik deed alles alleen. Je wist niets over mijn werk, voeg niet ernaar, alles deed ik alleen.. Je wist niet eens op welke dagen ik werkte.
Maar al eerder was dat zo;
Ook in 1988 was je afstandelijk.
Je probeerde me niet terug te winnen voor je.
Je zei toen niet; je kwetst me.

IK GAF MEER DAN DAT IK KREEG EN DAT IS NOG STEEDS ZO EN DAAR PAS IK VOOR IK VIND MEZELF TE BELANGRIJK HIERVOOR.

Jouw vreemdgaan heeft alles stukgemaakt.
Als je de intimiteit bij mij gezocht had was het goedgekomen.
Je heb me jaren aan het lijntje gehouden.
Je, was bent nog steeds; een foute man.
Mijn hele huwelijk was ik mezelf niet trouw.
Omdat ik bang was, bang om je te verliezen.
En wat leverde me dat op??
Dat ik je verloor.
Dus; Ik verloor mezelf EN jou.
Nu heb ik niets meer.
25 mooie jonge jaren verspild.
Mijn jeugd verloren.
Gedumpt op een nare manier.
Nu, alleen nog mezelf.
Jij zegt dat de communicatie niet goed was; dat klopt, die is zelden goed in een beginnende relatie.
Ook als er kinderen komen nog niet. Na 5-7 jaren komen de eerste grote crisissen waar je evt samen uitkomen kan, sterker.
Na 5-7 jaar was het probleem; jouw vreemdgaan. Je hebt met je gedrag met je respectloos naar mij toe opgesteld.
Je hebt me niet gesteund toen ik met 3 kleine kinderen indertijd op mijn tandvlees liep.
Je bent een minkukel die zelf bleef rondlopen zonder sterk te kunnen zijn.
Je kon je nooit in mij verplaatsen. En nog niet,

Ik zeg tegen mezelf; HIJ LEERT HET NOOIT PAS TOCH OP VOOR DEZE MAN HIJ IS ECHT GESTOORD

'Hoe kun je treurig zijn om het verlies van iemand die zo slecht is dat hij je uit eigen wil treurig gemaakt heeft?' (Rubinstein). 'Hoe kun je zonder meer woedend zijn op iemand aan wie je gewend was liefdevol te denken? Wat in zo'n ziel ontstaat is complete chaos.'

"De weduwe kan bloemen brengen op zijn graf, snikkend de foto's afstoffen waarop zij samen vereeuwigd staan. Maar jij bent gedwongen om alles af te breken. Je komt hem tegen bij de groenteboer, met zijn nieuwe vrouw. Je moet de ander dus 'weg-doen', nadat je eerst zelf bent weggedaan."

--------------------------------

Afgewezen worden geeft een magistrale knauw aan je zelfbeeld", zegt klinisch psycholoog Harry van der Wiel. "De illusies die je over jezelf had vallen in één keer kapot."
Misschien kun je bij liefdesverdriet wel spreken van desintegratie: "In de liefdesrelatie bouwen mensen samen een nieuwe identiteit op. En op het moment dat de minnaar wegloopt wordt dit twee-eiïge zelfbeeld aan flarden gescheurd." De verlatene moet zichzelf volledig 'herschrijven'.
"Dat is arbeid, zware arbeid, waarbij mensen kilo's verliezen."
Meer dan trimmen of traplopen lijkt hem de vergelijking met urenlang in de stoel van de tandarts op zijn plaats. Des te schrijnender is dit proces in een samenleving waarin de posities en rollen van mensen steeds minder vastliggen.
"Degene die het niet wil, komt terecht in een bodemloze kinderangst. Terwijl degene die wil, ondanks alle schuldgevoel, de macht over zijn eigen leven houdt."

Het gevolg van dit mannelijk minvermogen maakt dat mannen - meer dan vrouwen - de ander pas verlaten als ze een 'alternatief' hebben gevonden. Daarom lopen ze minder snel weg, en nemen liever een overstapje." alleen door afstand te nemen, zal een gebroken hart helen!

Ik haat je!
Ik haat je omdat je gestopt bent van me te houden zonder het te zeggen.
Ik haat je omdat je naar die ander gefladderd bent.
Ik haat je omdat je me niet duidelijk hebt gemaakt waar je mee zat.
Ik haat je omdat je me hier achterlaat tussen onze herinneringen.
Ik haat je om de opluchting in je ogen.
Ik haat je om de tweede kans die ik nooit gehad heb.
Ik haat je om ons geluk waar je niet voor wil vechten.
Ik haat je om de vriendschap die ik eigenlijk niet wil.
Ik haat je omdat je me niet meer aankijkt zoals je vroeger deed.
Ik haat je omdat ik je niet meer herken.
Ik haat je omdat ik je niet meer mag kussen, aanraken, liefhebben Ik haat je omdat ik je zo ontzettend mis.
Ik haat je omdat je mijn hart gebroken hebt.
Ik haat je omdat je mijn liefde niet meer wil.
Ik haat je.

Een maand later.
Ik ben na ongeloof en woede nu depressief.
Kan het niet laten om in mezelf te zoeken; lag het aan mij??
Wat deed ik dat je zo gekwetst was en liefde elders zocht??
Ik werd helemaal moe en down.
Belde een vriend, die zei; nee, meid hij zat fout. Dat had hij dan jaren geleden bij die psycholoog moeten zeggen.
Daar had hij de kans.
Leo deed het fout.
Ik hoop dat hij nog eens goed in de shit raakt, echt waar.

Eenzaam en zo.

Een week later
Help, we praten leuk af en toe
Ik vind hem lief en hij voelt ECHT aan.
Hij maakt me blij.
Ondanks de scheiding.
Ik mag hem, voor het eerst zo'n beetje.
Ik realiseer me wel dat dit een moment was en ook weer omslaan kan.
Toch zwabber ik hoor. Voel dat ik mezelf verschuldigd ben om alleen verder te leven.
De kracht en energie die ik nu uit mezelf put doet me meer genieten en tevredener voelen dan de jaren samen met hem. Daar wil ik mee verder.

Ik realiseer me dat ik altijd uit angst leefde, althans in deze relatie.
Uit angst niet goed genoeg te zijn, angst om verlaten te worden, angst voor bedrog, angst niet spannend genoeg te zijn, angst voor verlies.
Juist die angst maakt dat je jezelf verliest en daarmee automatisch de ander.
In dit leven kun je vanuit twee basale gevoelens reageren; angst of liefde.
Alleen al je hiervan bewust zijn maakt nu dat ik vaker uit liefde reageer.
Dat voelt goed. Goed naar mezelf en goed naar anderen.

Ik begon met een scheiding en rauw verdriet en ik eindig met liefde
nu. Bizar maar waar.

Carla